Στην σημερινή εποχή η πολιτική σε όλα σχεδόν τα κράτη του πλανήτη έχει παρεκκλίνει (για να μην πούμε ότι έχει απομακρυνθεί τελείως) από τον πρωταρχικό της σκοπό που είναι η έννοια της δημιουργίας «κράτους δικαίου».
Στην δυαδική αυτή έννοια θα αναφερθούμε στον όρο «δίκαιο» και στον διαχωρισμό ανάμεσα στο «φυσικό» που προϋπάρχει και στο «θετικό» που είναι «κατασκευή» του ανθρώπου.
Έχει επικρατήσει η άποψη ότι όταν ένα κράτος λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους , θεωρείται και «κράτος δικαίου».
Όμως η γνώμη η σωστή είναι ότι μόνο με την «καθοδήγηση» των πάντων από το «φυσικό δίκαιο» προσδίδεται το ηθικό εκείνο βάρος σε μία κοινωνία, ώστε να «βιώσει δικαιοσύνη».
Η κάθε μικρή κοινωνία στο μακρινό παρελθόν έδινε την δική της ερμηνεία και αξίωνε από τους άλλους την εφαρμογή της.
Είναι η μεγαλοφυΐα του Σοφοκλή και οι καταπληκτικοί διάλογοι στην διαμάχη της Αντιγόνης με τον Κρέοντα που αποδίδουν μία «εικόνα» του θέματος που αναφερόμαστε.
Αργότερα όμως με την ύπαρξη πιο οργανωμένων και πολυπληθών κοινωνιών και στην πορεία μας προς το σύγχρονο κράτος, αποφασίσαμε αυτή την αρμοδιότητα να την «μεταφέρουμε» σε ορισμένους που έχουν την ικανότητα να ερμηνεύουν σωστά το φυσικό δίκαιο.
Έπρεπε δηλαδή πάντοτε να προβληματίζονται οι νομοθέτες και οι πολιτικοί, ποια είναι σύμφωνα με τις «πρώτες» και «αυθύπαρκτες» αρχές και αξίες η λύση του κάθε προβλήματος.
Ποια παραδείγματος χάριν θα είναι η λύση εκείνη που θα διασφαλίζει νομοθετικά, την ισότητα ή την αξιοπρέπεια του ατόμου και έτσι να προχωράμε από το φυσικό στο απαραίτητο και αναγκαίο θετικό δίκαιο.
Ότι έγιναν σημαντικές βελτιώσεις στην ιστορική εξέλιξη της έννοιας του κράτους νομίζουμε είναι κάτι που δύσκολα αμφισβητείται.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά και ποια η σχέση με το σήμερα;
Γιατί όλα πάνε καλά μόνον όταν γίνεται προσπάθεια από το νομοθετικό σώμα να «αντλήσει» από το φυσικό δίκαιο τα στοιχεία που είναι αναγκαία και όχι όπως γίνεται παγκοσμίως σήμερα να δημιουργεί θετικό δίκαιο βασισμένο στα συμφέροντα και στην «κεφαλαιακή υπερσυγκέντρωση».
Και δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που δεν αντιλαμβάνεται αυτή την «επαναφορά» στον κανόνα του «δικαίου του ισχυρού».
Υπάρχει λοιπόν η αδήριτη ανάγκη και το καθήκον όλων μας να αγωνιστούμε για ένα πραγματικό «κράτος δικαίου» ή όπως λένε κάποιοι για «κράτος δικαιοσύνης».
Ο «κόσμος» προχωρά και οι τεχνολογικές εξελίξεις βελτιώνουν την ζωή μας σε πολλούς τομείς.
Όμως «δημιουργούν» κι ένα αίσθημα απομόνωσης και αδυναμίας που δεν μας επιτρέπει να «βγούμε από το καβούκι» μας και να «παλέψουμε» για ένα πιο δίκαιο κόσμο με ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Κι αυτό είναι το πιο … επικίνδυνο.
Το … «άραγμα».
